Diepvriesproducten

Van de Eskimo’s afgekeken, zei hijzelf

Clarence Birdseye (Brooklyn, New York, 9 december 1886 – New York, 7 oktober 1956)

Clarence Birdseye, de Amerikaanse uitvinder die bedacht dat je vlees, vis en groenten zo kon invriezen dat ze lekker bleven, was niet voor één gat te vangen. Wie op de internetboekhandel Amazon klikt, vindt er nog altijd een boek over het kweken van bosplanten in je tuin.

Hij schreef het samen met zijn vrouw.

Het geeft een overzicht van tweehonderd wilde planten die je met Birdseyes boek makkelijk tot bloei kunt brengen.

Als jongetje van twaalf plaatste hij in Brooklyn, New York, al kleine advertenties in de krant waarin hij aanbood dieren op te zetten, of sterker nog: aan de klant te leren hoe je dat zelf kon doen.

Birdseye hield van de natuur, zoveel staat vast. Hoewel hij er nauwelijks het geld voor had, studeerde hij aan de universiteit biologie.

Om wat bij te verdienen specialiseerde hij zich in het vangen van kikkers voor de dierentuin van de Bronx of van ratten voor een biologieprofessor van een andere universiteit.

Financieel hield hij het echter niet vol en hij nam een baantje aan als veldwerker voor een Amerikaans biologisch onderzoek in het westen van de States.

Daar kreeg hij de kans om handel te drijven in pelsen en zo belandde hij in 1912 op het Canadese schiereiland Labrador waar hij vijf jaar in de pelshandel bedrijvig zou zijn.

In Canada stelde hij in die jaren iets heel vreemds vast. Eenden, kariboes en vissen die in het diepst van de winter bevroren waren, behielden veel beter hun smaak dan dieren die in de herfst of in de lente ingevroren waren.

Birdseye onderkende dat de snelheid van het invriezen een rol speelde. De wetenschappelijke verklaring hiervoor is dat zich bij traag invriezen grote kristallen vormen die op de omliggende cellen van het weefsel drukken.

Bij het ontdooien scheuren ze de omliggende, zachter wordende cellen stuk, zodat de sappen met hun smaakstoffen wegvloeien. Bij snel invriezen ontstaan alleen kleine kristallen.

Na zijn werk in Labrador keerde hij naar New York terug en hij ontwikkelde er een machine die met twee metalen platen in korte tijd allerlei voedsel kon invriezen, de Quick Freeze Machine. In 1924 richtte hij een bedrijfje op dat diepgevroren vis en konijnenvlees verhandelde. Maar de machines waren duur, de kleinhandel wilde niet investeren in grote vrieskisten en de consument was argwanend. In 1929 deed hij alles voor de fabelachtige som van 22 miljoen dollar van de hand.

Hij begon meteen aan een hele resem uitvindingen.

Hij ontwikkelde een warmtelamp en zette er een bedrijfje voor op; hij bedacht een methode om water uit voedsel te halen, om papier te vervaardigen met de resten van suikerriet, of een speciaal soort harpoen om walvissen niet te doden maar wel om ze te markeren en zo traceerbaar en herkenbaar te maken.

Op 6 maart 1930 werden in Springfield, Massachusetts, voor het eerst zijn diepvriesproducten in een kleinhandel te koop aangeboden. Birdseye had zijn bedrijf verkocht, dus hij verdiende er niets meer mee.

Of toch wel: snel ontwierp hij diepvriestoonbanken, displays, waarin de diepvriesproducten mooi te zien waren. Je kon ze huren voor acht dollar per maand.

Hij bedacht speciale lampen voor die toonbanken en vervaardigde het allemaal in zijn Birdseye Electric Company, een firma die rendabeler was dan die van de diepvriesproducten.

Zo bleef Birdseye zijn hele leven aan de gang totdat hij in 1956 op zeventigjarige leeftijd overleed. Hij had toen bijna driehonderd patenten op zijn naam staan.

Zijn hele leven ontkende hij dat hij het diepvriezen had uitgevonden. ‘Dat waren de Eskimo’s’, zei hij, ‘van hen heb ik dat afgekeken.’

Hij had in zijn fabriek alleen maar de natuur geïmiteerd. ‘Ik beschouw mezelf niet als een opmerkelijk man. Ik ben alleen maar een kerel met een reusachtige nieuwsgierigheidsknobbel en het instinct om iets te riskeren’, zei hij van zichzelf.

Daarmee was zijn talent ongetwijfeld goed samengevat.

Het diepvriesmerk Birds Eye bestaat nog altijd. De zingende Captain Birds Eye, een zeeman met witte baard die onder meer vissticks aan de man brengt, kreeg in Europa de naam ‘Kapitein Iglo’.

Laat een reactie achter

nl_NLNederlands