Correctievloeistof

Uitvindster van ‘vloeibaar papier’ en moeder van een ‘Monkee’

Betty Nesmith (Corpus Christi, Texas, 23 maart 1924 – Fort Worth, Texas, 12 mei 1980)

Betty Nesmith werd als Bette Clair McMurray in 1924 in Texas geboren. Ze ging niet graag naar school en zocht op haar zeventiende een baantje als secretaresse. ‘Hoewel ik niet eens behoorlijk kon tikken’, vertelde ze later.

Ze trouwde begin 1942 met Warren Nesmith, die kort daarop als soldaat naar het front in Europa werd gestuurd. Datzelfde jaar kreeg ze een kind, Michael.

Betty stond er alleen voor en werkte hard om in haar levensonderhoud te voorzien. Ze kreeg van haar baas een opleiding als typiste en maakte via avondonderwijs toch nog haar middelbare school af. Toen haar man na de oorlog terugkeerde, liep haar huwelijk stuk.

Maar ze maakte carrière en schopte het tot directiesecretaresse van de Texas Bank in Dallas.
In het begin van de jaren vijftig werd ze geconfron-teerd met een nieuwe elektrische schrijfmachine die voorzien was van een vettiger inktlint. De letters stonden mooier en krachtiger op papier.

Maar wat bleek?
Met een gewoon potloodgommetje kon je de fouten niet meer uitgommen. Je kreeg gewoon een smeerboel. Een fout tikken kon niet meer. Bij het schilderen van de ramen van haar huis tijdens de vakantie, stelde ze vast dat je met verf fouten makkelijk kon wegwerken.

Je schilderde er gewoon overheen. Ze deed wat witte temperaverf – die mat opdroogt – in een potje en stopte het samen met een waterverfborstel diep in de lade van haar bureau. Met die uitrusting verbeterde ze stiekem haar tikfouten.
Vijf jaar lang hield ze haar trucje geheim. Andere secretaressen kwamen het aan de weet en stilaan begon ze met haar potjes handel te drijven. Ze experimenteerde in haar keuken.

In haar oude keukenmixer kieperde ze allerlei soorten verf en chemische stoffen om een beter mengsel te verkrijgen. Het spul moest vooral sneller opdrogen. Ze noemde het mengsel aanvankelijk ‘Mistake Out’ of ‘Fout Weg!’, later ‘Liquid Paper’ of ‘Vloeibaar Papier’.

Ze nam er een Betty Nesmith met haar zoontje Mike, later gitarist bij The Monkees patent op en presenteerde het aan IBM, een bedrijf dat toen nog schrijfmachines produceerde. Maar IBM was niet geïnteresseerd.

Tegen het einde van 1957 verkocht ze honderd flesjes per maand. Het vullen ervan stond onder leiding van haar zoon Mike, toen vijftien jaar oud, die samen met zijn vriendjes in de garage opereerde.

Een kantoortijdschrift maakte melding van haar uitvinding en plotseling kwamen vijfhonderd bestellingen binnen. Ze was zodanig met haar eigen bedrijfje in de weer dat ze op zekere dag per vergissing de naam van haar eigen firma als briefhoofd tikte onder dat van de Texas Bank.

Directiesecretaresse Betty Nesmith werd op staande voet ontslagen. Nu had ze geen keus meer, ze moest wel verder met haar ‘Liquid Paper’.

In 1964 nam ze haar eerste werknemer in dienst. Twee jaar later vertrok haar zoon naar Los Angeles en scoorde er als gitarist bij The Monkees de ene hit na de andere. ‘Hij verdiende met I’m a Believer meer geld dan ik in al die jaren samen’, zei ze in een interview.

Niettemin zou ze haar zoon snel overvleugelen. In 1969 verkocht ze meer dan een miljoen flesjes; in 1975 liepen in haar fabriek meer dan 500 stuks per minuut van de band.

Ze overleed in 1980, slechts 56 jaar oud, en liet om en bij de 50 miljoen dollar na.

De ene helft ging naar haar enige zoon, de andere naar twee stichtingen, een voor steun aan een vluchthuis voor mishandelde vrouwen en ongehuwde moeders, de andere voor steun aan vrouwelijke kunstenaars en ondernemers. ‘Ik heb altijd vrijheid voor mezelf gewild’, zei ze, ‘en dus ook voor alle andere vrouwen.’

In Duitsland was het de firma Tipp-Ex die vanaf 1965 met een gelijksoortige correctievloeistof de Europese markt veroverde. Vanaf 1959 had het correctiepapier – om tussen het lint van de schrijfmachine en het papier te schuiven – op de markt gebracht.

Het is niet duidelijk of er een licentieverband bestaat tussen Liquid Paper en de Tipp-Ex-vloeistof.