Cornflakes

Een broederconflict als motor van wereldwijd succes

John Harvey Kellogg (Battle Creek, Michigan, 7 april 1860 – 6 oktober 1951)

Het verhaal van de cornflakes, een Amerikaans woord dat in het Nederlands gewoon ‘maïsvlokken’ betekent, begint ergens in de negentiende eeuw in het plaatsje Battle Creek in de Amerikaanse staat Michigan.

Daar streek toen een groep Adventisten van de Zevende Dag neer, een evangelische beweging die sterk de nadruk legt op gezondheid. De oude mannen van deze Kerk vonden het dringend nodig dat een van hun kinderen medicijnen studeerde. Dan konden ze hun beweging een wetenschappelijk grondslag geven.

Hun oog viel op John Harvey Kellogg, het pientere zoontje van de plaatselijke bezemhandelaar. John stelde de ouderlingen niet teleur, hij studeerde goed en werd een arts met een uitstekende reputatie.

Hij werd hoofd van het plaatselijke sanatorium, stichtte een gezondheidsinstituut en bouwde het geheel uit tot het bekendste kuuroord van de Verenigde Staten. Al wie geld had en tegelijk ook nog een kwaaltje, moest bij Kellogg zijn.

Een groot kuuroord betekende ook veel werk. Maar daarop had John iets gevonden. Het gezin van de bezemhandelaar telde een heleboel kinderen. Het zevende, een jongen die William heette, leek een beetje dom en kon goed werken.

In 1880, toen hij twintig werd, mocht de wat achterlijke William bij zijn grote, succesvolle broer aan de slag. William werd het manusje-van-alles, hij was boekhouder en kassier, loopjongen en portier, hij deed gewoon alles wat niet direct tot de medische sfeer hoorde.

Hij werkte gemiddeld honderd twintig uur per week, zelfs op kerstdag was hij jaar na jaar vijftien uur in touw.

De dominante persoonlijkheid van de dokter leidde tot spanningen. Bekend in het stadje was het beeld van de dokter die elke avond met de fiets een ritje maakte, en de arme William, die met een notitieboekje in de hand naast hem rende om de laatste bevelen te noteren.

Na zijn dagtaak werd William ook nog verondersteld samen met zijn broer voedingsexperimenten uit te voeren. Ze ontwikkelden een reeks op granen gebaseerde voedingsproducten, een koffiesurrogaat, geroosterde muesli en een nieuw soort pindakaas.

Bij een van de proeven kookten ze tarwe, draaiden het goedje door een pers en maakten er dan lange stroken deeg van. Het leverde niets op. Op zekere dag in 1894 werden de mannen na het koken van de tarwe weggeroepen.

Hoewel de brij er achteraf behoorlijk muf uitzag, wilden ze toch eens kijken wat er gebeurde als ze het door hun pers draaiden. De tarwekorrels veranderden niet in de gebruikelijke kleverige stroken deeg, maar in kleine dunne vlokken.

Toevallig waren de broers op een procedé gestoten om het vochtgehalte in gekookt graan gelijkmatig te verdelen, een methode om vlokvorming te veroorzaken. Eenmaal geroosterd smaakte het nieuwe voedsel knapperig en licht.

Ze produceerden de vlokken aanvankelijk alleen voor de bewoners van het kuuroord, maar snel liepen er ook bestellingen van voormalige patiënten binnen. Ondanks de geheimhouding lekte de manier om de vlokken te bereiden uit.

Tussen 1900 en 1905 ontstonden er in Battle Creek en omgeving 42 firma’s met verwante producten.

In die tijd kregen de twee broers ruzie over de investering in een nieuwe fabriek. Op 1 april 1906 begon William zijn eigen firma van cornflakes, de maïsvlokken die hij eerder naar het voorbeeld van de tarwevlokken had ontwikkeld.

Na 25 jaar was de jongste Kellogg eindelijk onder de vleugels van zijn superieure broer weggeraakt. Tegelijkertijd zetten de adventisten William wegens al te werelds gedrag uit hun Kerk.

Het succes van het nieuwe ontbijtproduct was gewoon verbijsterend. William ontpopte zich tot een geniale ondernemer. In enkele jaren tijd produceerde hij in fabrieken in zestien landen meer dan veertig verschillende ontbijtgranen die hij in 130 landen op de markt bracht, overal ter wereld.

Dokter John was razend en vooral rancuneus. Hij vond dat de handtekening die William op zijn pakken cornflakes afdrukte, suggereerde dat hijzelf, als gerenommeerde arts, voor de kwaliteit borg stond, en hij spande een proces aan.

De rechtszaken leverden vooral succes op voor William en leidden tot een totale breuk tussen de twee broers. Hoewel ze allebei 91 jaar oud werden, zouden ze nooit nog een woord met elkaar wisselen.

Kort voor zijn dood in 1943 stuurde dokter John nog een verzoenend briefje naar zijn broer, maar hij overleed net voor dit William bereikte. William gaf zijn geld bij bakken weg, maar toen hij op zijn beurt in 1951 overleed, werd zijn vermogen toch nog op 50 miljoen dollar geschat.

Bijna twintig jaar eerder had de domste zoon van de bezemhandelaar testamentair laten vastleggen dat zijn begrafenis niet meer dan 500 dollar mocht kosten.

Laat een reactie achter

nl_NLNederlands